Калі настане дзень апошні сьвету,
Віна ты вып’еш, скурыш цыгарэту
І ў неба, нібы ў прорву, паглядзіш.
І ўбачыш там усё, што ўжо мінула,
Куды цябе смаліцаю цягнула,
Куды ты сёньня сьмецьцем паляціш.
Ды дзень апошні, пэўна, не настане,
Бо прорву бачыш ты ў сваім стакане,
Зь якога вецер сьвішча на ўвесь сьвет.
І, дакурыўшы моўчкі цыгарэту,
Ты марыш пра кайфовую кабету,
Каб потым праклінаць усіх кабет.
|
|
